Kinderportret

Jazeker, doe ik ook: kinderportretten. Hoewel lichaamstaal mijn taal is (kijk maar op artSIG) doe ik, heel soms, ook portret. Op aanvraag.

Licht

Later die dag (zie beneden) toch maar eropuit wegens móóie lucht. Het onderwerp van de photographie is dus niet de volkswagen, maar het licht. HET LICHT dus!
Voor de techneuten: op de FTbQL een obscure 35-70mm, en erin HP5, ontwikkeld in meerderjarige Promicrol...

sic transit gloria mundi

Analoog, dat is toch je ware voor mij. En ik heb nog een hele zooi mechanische Canons, dus op de eerste ochtend van de zomertijd er vroeg op uit met de NF1. Er dreigt regen. Een heel verlaten straat in Nijmegen-oost. Een complete familie komt in de verte de hoek om, en ik bedoel: compleet. Vader, moeder, fietskindjes èn een karretje. Ik zak door de knieën, camera waterpas ( ik houd niet van croppen ) wachten tot ze perfect in beeld zijn... klll - - ik. En dat hoort "klik" te zijn, kort en krachtig. De NF1 heeft de vut blijkbaar niet overleefd. Van de F1 zit de lensvatting los. Alleen de FTbQL uit 1971 doet het nog. Het begint te regenen.

Sporttekening (SF5)

De tekeningen gaan op tournee, en zijn voorlopig niet in mijn atelier te bekijken. Hier nog een laatste blik - hoog tijd voor nieuw werk, dus.

Vernissage

De lente begon met DE culturele gebeurtenis in het Roergebied: de expositie van Dieter Nahberger in Bochum BRD. Van heinde en verre was de elite aangereisd voor prosecco, canapés en eventueel wat kunst. En mijn tekeningen, desnoods.

Sportfondsenbad (SF4)

In de jaren tachtig, en de eerste helft negentig, was ik "sportfondsenfotograaf". Een periode waarin door de enthousiaste directeur, Guus Kroon, werkelijk van alles werd georganiseerd. Bij het doorsnuffelen van oude negatieven kom ik geregeld heel verrassende beelden tegen...

Georg Friedrich Haendel (SF3)

Verloren

Vanmorgen een vermoeden van lente - dus even de stad in. Foto's maken. Twee stuks maar liefst! Een jonge vrouw, rennend voor haar leven, verloren tussen al dat anonieme, opdringerige blik. Een jongen, alleen, worstelend met de toekomst.
Welnee! Zij rende puur voor de lol, en hij liep achter zijn broertje, óók een zelfbewust pubertje. Niksaandehand.

Zwembad (SF2)

Het plan was: elke week een nieuwe sporttekening - vandaar de Blognaam. En het ontaardt in fotografisch navelstaren. Dus nu, tataaa: familieuur Sportfondsenbad. Lang niet meer geweest, maar in mijn herinnering zeer vol. Dus een volle tekening geproduceerd; het oorverdovende lawaai kan ik er nog niet bijleveren. Meer tekenwerk van mij is overigens te vinden bij artSIG, support your local artist, please.

Joseph Haydn

Tegen de avond vinden we aan de rand van Salzburg een kamer. Regenachtig, maar toch de stad in, natuurlijk. Er is nog een Konditorei open, onze enige paraplu geeft er bij het inklappen de geest. Zo'n ding is buiten meestal te klein maar binnen neemt hij veel plaats in, hoor. Bijgekomen door grote stukken taart besluiten we verder het Mozart-stadje in te aan. Steegje langs, hoekje om, poortje door en opeens zitten we op gouden stoeltjes, de dirigent van het SUK-ensemble heft zijn batonneke... Haydn. Het tweede pianoconcert.

Autoput

Heel laat aangekomen in Beograd, maar geen probleem: de eigenaar heeft in Nederland geprofvoetbald. De volgende ochtend in het verlaten, natte park, het heerlijkste ontbijt ooit: briki-koffie met een groot stuk rozenloukoumi, mijn favoriete smaak. En dan weer honderden kilometers door maarschalk Tito's Joegoslavië. Autowrakken, om sigaretten bedelende kinderen. Heel laat, in een truckerscafé, een enorm stokbrood met worst (?). Nog later wordt iedereen van de weg gehaald voor een bekeuring - de feestkas van de politie is leeg. We betalen met begrip, krijgen een gulle glimlach. Een protesterende Duitser mag zijn kofferruimte helemaal leeg maken. En dan, eindelijk, Makedonië, het land van Alexander. (Kalispera, Jannis!)

Polyglot

Ponte Vecchio. Jawel: erg toeristisch. Maar ik zit er graag uren op het muurtje. Ik hoor bij het meubilair, men vraagt mij de weg. Een Fransman wil weten hoe de Ahrneau in het Italiaans heet. Arno. Zijn dochtertje heeft hoogtevrees, maar samen wagen we een blik over de rand. Ik wijs een magere Amerikaanse in feilloos Engels de weg naar de verkeerde kerk. Drie buikvrije Mädels willen weten bij wie ik precies les geef, wegens gemeenschappelijke kennissen. Een kleine Siciliaanse man met stereotiep plakhaar stelt mij trots zijn dikke vrouw en studerende zoon voor. De man weet meer van hedendaagse Russische pianisten dan ik! En vlak naast mij verklaart een bril aan een Utrechtse studente zijn liefde. Aarzelend, maar openhartig, want hier spreekt toch geen mens Nederlands. Minchia!