Arcadia 2

Ik zit op een steen. De anderen zijn verder het dal in gegaan, maar ik wil nu gewoon in m'n eentje dit legendarische landschap bekijken. Er verschijnt een oud vrouwtje met een bos hout. Mijn dènkatalavèno en haar ontbrekende herkos odontoon maken een echt gesprek onmogelijk, maar daar gaat het ook niet om. De mannen in het dorp houden zich met onze lekke banden bezig, wij gaan met de rest op de kiek. Arcadia. Nou mijn ziel nog.

Arcadia

Meteora 79

Die kloosters! Die hoogtevrees! Maar vooral, na al die ellende, weer beneden: die dolmadakia. Raak ik voor de rest van mijn leven hopeloos verslaafd aan.
Canon F1 op Kodak Plus X

DOKA '65

Uurtje oude negatieven scannen en bewerken. De HP Scanjet, Picasa 3, het gaat allemaal prima, simpel, snel. Maar oude herinneringen komen boven: dat geklieder in de doka was zoveel leuker! Promicrol, natriumthiosulfaat, kaliumpermanganaat, Agepon, Meopta Opemus, het klinkt me als muziek van een lang vervlogen tijd in de oren...

Het paradijs

Bratislava 69

In de jaren zestig bestaat het ijzeren gordijn nog. In het dorp zijn geen ijskasten; bier koop je los, in grote kannen. Per slot van rekening is het pils hier uitgevonden. En: Denne cerstva zmrzlina - dagelijks vers schepijs! Prachtige gevels hebben twee wereld- en vele Balkanoorlogen maar net overleefd. Had ik maar autochroom. Ik moet het doen met Kodak Tri X in mijn Canon FT QL. Ik fotografeer deuren, poorten naar het paradijs,

Zeehondje (SF1)

Ofschoon "waterman" betrad ik de waterwereld schoorvoetend, hoor! Pootjebaden in het Maas-Waalkanaal, paar uurtjes schoolzwemmen in de donkere vochtigheid van het oude Sportfondsenbad, een erg frisse zomer in het Goffertbad en anderhalf jaar ZWECC. Halverwege de zeventiger jaren pakte ik het beter aan: Nijmeegse Reddings Brigade waar Ben me genadeloos het water in donderde (geheel gekleed, ik kwam slechts iets vragen.) Vijf jaar later begreep ik, nu als sportfondsenfotograaf, het zeehondje dus helemaal.
Canon F1 4,5 400mm SSC op Ilford FP4

Fotovakschool

En dan, begin jaren tachtig, naar de fotovakschool. De leraren bleken niet in staat ons enthousiasme te temperen, uren klooiden we in de doka, testten films en filmformaten, lenzen en camera's en maakten soms zelfs een foto. Opdracht: een romantisch landschap. Het werd een bijna abstrakte compositie. De techniek: Linhof 220 (een 6x7 camera) met een roodfiltertje (een stuk plastic van Tsjechische makelij) op Kodak Plus-X

Gershwin

Düsseldorfer Radschlager

In 1966 kreeg ik van mijn vader mijn eerste spiegelreflex. "Japanners" waren allemaal namaak, dus kozen we de Voigtländer Bessamatic. Maar die had mijnheer Wijnen van Fotopost niet! Wèl een Canon FX, die hij warm aanbeval. Ik bracht de zomer door in Düsseldorf, waar jongetjes voor 50 Pfennig een rad sloegen en ik "Sloop John B" helemaal grijs draaide. In de jaren daarna heb ik vrijwel elk model van Canon bezeten en tot grote tevredenheid gebruikt. Inmiddels is 6% van de Düsseldorfer bevolking Japans, en zijn de Radschläger alleen nog maar van chocolade.

Vernissage

Dr. Dieter Nahberger is een oud-leerling die een nieuwe weg is ingeslagen.

Torteltje

Ik heb iets met gekwetste dieren. Mummel, de duif zonder bovensnavel, en haar vriend met anderhalve poot. Kontje, de ekster zonder staartveren, en natuurlijk mijn autistische kater. En heel lang geleden, de Turkse tortel die bewusteloos in de achtertuin lag. Weken heeft het dier in mijn slaapkamer gelogeerd, gezeten op de Canon FT. Daarna in de keuken, waar ik hem nog heb leren koeren. Vervolgens heeft hij gezond weer het ruime sop gekozen. De inmiddels behoorlijk beschadigde opname werd gemaakt met een Retina II uit 1937 met de Schneider Xenon 2,8

Engelenval

In "de Engelenval" 2007, mijn uitstapje in de drie dimensies, kon ik me helemaal uitleven. Technisch, want hoe bevestig ik mijn tuimelende beelden, tegen de wand, tegen het plafond (!) maar ook inhoudelijk. De vertwijfeling, overgave aan het noodlot, steun zoeken of zelfs elkaar helpen ook als je zelf neerstort. Zoals het leven zelf.

Fieke Willems

...ZE VLOOG, ZE LANDDE. ZE VLIEGT WEER!

pastel geborsteld over potlood, 40x50

Eminent

In de jaren zeventig maakte het electronische orgel zijn grote, korte vlucht. Ik had thuis twee piano's, maar ik kreeg nieuwe leerlingen met orgels. Variérend van harmonium met stofzuiger, tot echte Hammond. Dus moest ik er aan geloven. Het werd de grootste Eminent, met kerkorgelpedaal. Duur, dus ruilde ik mijn oude Förster concertpiano in. Prachtige klank, vederlichte aanslag, nog van voor de eerste wereldoorlog. De avond voor hij wegging speelde ik een heel programma - en jankte vervolgens mijn ogen uit mijn kop.

Lucas Fischer

Wij Gelderlanders hebben natuurlijk Yuri van Gelder. Crew-cut lord of the rings. Maar Zwitserland heeft Lucas Fischer. Wat deze krullenbol op de turnvloer neersmijt is niet mis. Specialiteit: die Lucas-Rolle. Deze verbazingwekkende zwiep omzetten in een tekening is onmogelijk, maar ik heb het geprobeerd. En Lucas was er lovend over!

D Dieses Pastell von "seiner" Lucas Rolle hat dem Kunstturner sehr gefallen - worüber ich sehr stolz bin!

Lubitel

Mijn eerste camera was een HIT, compleet met tasje en films. Maar: lagere school, geen idee hoe je die filmpjes ontwikkelde, en bovendien: Märklin, Faller, Monogram.
Een paar jaar later kocht ik, voor negenendertig gulden vijfenzeventig, een Lubitel.
Met sinterklaas gevolgd door een Meopta vergroter. Op mijn kamer (die ik deelde met mijn broer) een dubbel gordijn om een buffet, en dat was de doka. Alleen 's avonds, overdag was het gordijn echt niet lichtdicht. Een voornaam thema was de kermis, al die lichtjes weerspiegeld in de regen. Mijn eerste vergroting, inmiddels meer dan veertig jaar oud, heb ik nog steeds.

Beethoven

Dunque,
Mijn eerste zelf gekozen pianostuk, bij Van Deinse, was de negende nocturne van Chopin. En Chopin, alleen bezig met zijn eigen gevoelens, bleef tientallen jaren voor mij DE componist. Lekker de piano strelen, kneden, kastijden. Najaar 2008 had ik zo ongeveer alles van hem gespeeld. Tijd voor: tatáá: Beethoven, want dat is iets heel anders. En meteen maar alle sonates (behalve de laatste, die is me te lang).
Niet meer ik en mijn instrument, maar de wereld in klankfilosofie. Sjònge.
Inmiddels begint mijn vleugel onder mijn passie te lijden, maar mijn trouwe vriend blijft zijn best doen.

Worsteling

Niet alleen worstelen met het bloggen, maar ook met tekenen en Beethoven. In ieder geval ouder geworden dan hij, maar net zo doof.

"STREETDANCE"
pastel over potlood geveegd